براتی، محمود (1394)، «وقت حافظ»، پژوهشهای ادب عرفانی، سال نهم، شمارۀ 1 (پیاپی 28)، 99ـ128.
برومند سعید، جواد (1361)، «پژوهشی در شناخت عرفانی ایرانی (ابن الوقت)»، چیستا، شمارۀ 13، 342ـ362.
دهقان، مسعود و وهابیان، مهناز (1397)، «خوانش استعارۀ مفهومی زمان در اشعار شاملو و حافظ از دیدگاه شناختی»، اولین همایش بینالمللی زبان و ادبیات فارسی، همدان.
راسخ مهند، محمد (1392)، درآمدی بر زبانشناسی شناختی، نظریهها و مفاهیم، تهران: سمت.
سجادی، سید جعفر (1383)، فرهنگ اصطلاحات و تعبیرات عرفانی، تهران: طهوری.
سجودی، فرزان و قنبری، زهرا (1391)، «بررسی معناشناختی استعارۀ زمان در داستانهای کودک به زبان فارسی»، نقد ادبی، شمارۀ 19، 135ـ156.
شاهرخی، فرنگیس (1394)، «بررسی معنای اصطلاح عرفانی «وقت» در کتب و متون عرفانی»، همایش بینالمللی جستارهای ادبی، زبان و ارتباطات فرهنگی، تهران https://civilica.com/doc/533101
شکری، یدالله و شمسیزاده، سمانه (1397)، «بررسی استعاره زمان در تاریخ بیهقی با رویکرد شناختی»، مطالعات زبانی بلاغی، شمارۀ 18، 211ـ232.
عالیپور، کامین و کزازی، میرجلالالدین (۱۳۹۷)، «تبیین گفتمانی دم خیامی و مفهوم کلی آن در اصطلاح عرفانی»، فصلنامۀ تخصصی زبان و ادبیات، دورۀ 14، شمارۀ 16، 33ـ50.
قشیری، ابوالقاسم (1361)، ترجمۀ رسالۀ قشیریه، بهکوشش بدیعالزمان فروزانفر، تهران: علمی و فرهنگی.
کووچش، زلتن (1393)، مقدمهای کاربردی بر استعاره، ترجمۀ دکتر شیرین پورابراهیم، تهران: سمت.
گلفام، ارسلان، عالیه کرد زعفرانلو و حسندخت فیروز، سیما (1388)، «استعارۀ زمان در شعر فروغ فرخزاد از دیدگاه زبانشناسی شناختی»، نقد ادبی، شمارۀ 7، 121ـ136.
لیکاف، جرج و جانسون، مارک (1394)، استعارههایی که با آنها زندگی میکنیم، ترجمۀ هاجر آقاابراهیمی، تهران: نشر علمی.
ناظری، افسانه (1389)، «وقت صوفی»، پژوهش زبان و ادبیات فارسی، شمارۀ 16، 55ـ80.
هجویری، علی بن عثمان (1383)، کشف المحجوب، تصحیح محمود عابدی، تهران، سروش.
یواقیت العلوم و دراری النجوم (1364)، بهکوشش محمدتقی دانشپژوه، تهران: اطلاعات.
یوسفی راد، فاطمه (1382)، «استعارۀ زمان در زبان فارسی از دیدگاه معنیشناسی شناختی»، پایاننامۀ کارشناسی ارشد رشتۀ زبانشناسی همگانی، تهران: دانشگاه تربیت مدرس.