The Relationship between the Beautiful and the Moral in Rumi's Aesthetic Poetics with Reference to the Masnavi

Document Type : Original Article

Authors

1 Phd Student of Birjand University

2 univercity of birjand

Abstract

In this study, the relationship between the moral and the beautiful in the aesthetic poetics of Rumi (Maulana), specifically in his Masnavi, has been investigated with an interdisciplinary approach to content analysis. One of the prominent contradictions in Rumi's Masnavi is the presence of obscene and rough words that Rumi uses in stories and parables. This research tries to answer the questions how this great masterpiece in Persian literature is still artistically beautiful despite these moral contradictions and what techniques or devices Rumi employs in the Masnavi which do not diminish its moral value and artistic beauty. The research shows that in the Masnavi the criteria for evaluating the work of art has been changed and that Rumi has left judgment on the beauty and ugliness of his literary masterpiece as well as the perception and understanding of it to the world of the work. In the light of this clever plan, the audience's reaction to it, including the reaction to its obscene anecdotes, is different in the two worlds outside and inside the text; that is, if the audience see those obscene words in the world outside the text, they will find them ugly and charged with negative meanings, but if they look at them from the perspective of the world inside the text and see them in the context of the text, they will be utterly artistic and pure art. In the aesthetics of Rumi in his Masnavi, obscene stories and phraseology lead to opposite moral results and the ugliness in expression turns into utter beauty. This significant occurrence is the outcome of the fact that in the poetics of the Masnavi the external — outside the world of art and text — is not determinant; rather, it is only and only the work itself that reveals its artistic defect or beauty. This study can suggest to the Masnavi scholars to take the classical text Masnavi a little bit out of the heavy shadow of the author as the hidden god of the text.

منابع
ابن‌سینا، حسین بن عبدالله. (1382). الاشارات و التنبیهات. ترجمه و شرح حسن ملکشاهی. تهران: نشر حکمت.
ابن‌عربی، محیی‌الدین. (۱۳۹۵). فصوص ‌الحکم. ترجمۀ عبدالکریم سروش. تهران: انتشارات خوارزمی.
احمدی، بابک. (1396). حقیقت و زیبایی. تهران: نشر مرکز.
اخوان ثالث، مهدی. (1390). سه کتاب. چ15. تهران: نشر زمستان.
ارسطو. (1392) بوطیقا (فن شعر). ترجمۀ عبدالحمید آیتی. تهران: انتشارات هرمس.
افلاطون. (1380). فایدروس. ترجمۀ محمدحسن لطفی. تهران: خوارزمی.
بودلر، شارل. (1349). ملال پاریس و برگزیده‌ای از گل‌های بدی. ترجمۀ محمدعلی اسلامی ندوشن. تهران: بنگاه نشر کتاب.
بهنام‌فر، محمد و وفایی‌فرد، مریم. (1399). تحلیل روان‌شناختی چند تمثیل هزل‌آمیز از مثنوی مولوی. فصلنامۀ کارنامۀ متون ادبی دورۀ عراقی، 1(4)، 79-94.
تاتارکویچ، ولادیسلاو. (1396). تاریخ زیبایی‌شناسی قرون وسطی. ترجمۀ محمود عبادیان و سید جواد فندرسکی. تهران: نشر علم
تولستوی، لئون. (2536). هنر چیست؟. ترجمۀ کاوه دهگان. چ6. تهران: انتشارات امیرکبیر.
جعفری، محمدتقی. (1369). زیبایی و هنر از دیدگاه اسلام. تهران: سازمان تبلیغات اسلامی.
جلالیان، مینا. (1394). مبانی زیبایی‎شناسی در دیدگاه مولانا. فصلنامۀ هنر و تمدن شرق، 3(8)، 11-18.
جوادی آملی، عبدالله. (۱۳۸۴). عرفان و تصوف. قم: مؤسسۀ آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره).
حیدری، منصور و حاج‌ابراهیمی، سمیه. (۱۴۰۰). تحلیل زبان‌شناختی طبقات مخاطبان مثنوی با رویکرد سبک‌شناسی. فصلنامۀ پژوهش‌نامه زبان و ادبیات عرفانی، ۱۳(۴)، ۱۰۹–۱۳۲.
دانشور، سیمین. (1375) شناخت و تحسین هنر. تهران: انتشارات کتاب سیامک.
دیویس، دیوید. (1399). زیبایی‌شناسی و ادبیات. ترجمۀ عبدالله سالاروند. تهران: نقش جهان.
زرین‌کوب، عبدالحسین. (1387). بحر در کوزه. تهران: انتشارات علمی.
زرین‌کوب، عبدالحسین. (1388). پله پله تا ملاقات خدا. تهران: انتشارات علمی.
زرین‌کوب، عبدالحسین. (1381). سرّ نی. ج1. تهران: انتشارات علمی.
زرین‌کوب، عبدالحسین. (1383). سرّ نی. ج2. تهران: انتشارات علمی.
ژکس. (2535). فلسفۀ اخلاق (حکمت عملی). ترجمۀ ابوالقاسم پورحسینی. تهران: کتابخانۀ سیمرغ وابسته به مؤسسۀ انتشارات امیرکبیر.
ژیمنز، مارک. (1387). زیباییشناسی چیست؟. ترجمۀ محدرضا ابوالقاسمی. تهران: نشر ماهی.
ساکی، محمدرضا. (1390). جنبۀ تعلیمی هزل در مثنوی. پژوهشنامه ادبیات تعلیمی (پژوهشنامه زبان و ادبیات فارسی)، 3(10)، 174-153.
 سهروردی، شهاب‌الدین یحیی. (1380). حکمة ‌الاشراق. به کوشش سید حسین نصر و هِنری کُربَن. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی.
سیدحسینی، رضا. (1353). مکتب‌های ادبی. تهران: انتشارات نیل.
سید رضی، ابوالحسن محمد بن الحسین بن موسی (گردآورنده). (۱۳۸۶). نهج‌ البلاغه. ترجمۀ محمد دشتی. قم: مؤسسۀ تحقیقاتی امیرالمؤمنین(ع).
شاله، فلیسین. (1357). شناخت زیبایی. ترجمۀ علی‌اکبر بامداد. چ4. تهران: کتابخانۀ طهوری.
عربعلی، رضا. (1382)، واژگان توصیفی ادبیات. تهران: فرهنگ معاصر.
 فروزانفر، محمد. (۱۳۶۵). دیوان شمس و مثنوی معنوی. تهران: دانشگاه تهران.
کتابی، احمد. (۱۳۹۴). شگردهای بیانی مولانا در مثنوی معنوی. تهران: انتشارات سمت.
کروچه، بندتو. (1372)، کلیات زیبایی‌شناسی. ترجمۀ فؤاد روحانی. تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.
موام، سامرست. (1377). دربارۀ رمان و داستان کوتاه. ترجمۀ کاوه دهگان. تهران: مؤسسۀ انتشارات امیرکبیر.
موحد، عبدالحسین. (۱۳۹۲). بوطیقای عشق در مثنوی مولوی. تهران: نشر هرمس.
مولوی، جلال‌الدین محمد بلخی. (1380). مثنوی. شرح جامع مثنوی کریم زمانی. تهران: انتشارات اطلاعات.
مونروسی، بیردزلی و هاسپرس، جان. (1387). تاریخ و مسائل زیباییشناسی. ترجمۀ محمدسعید حنایی کاشانی. تهران: طرح نو.
نصر، سید حسین. (1375). هنر و معنویت اسلامی. ترجمۀ رحیم قاسمیان. تهران: دفتر مطالعات دینی هنر.
نصر، سید حسین. (1394). هنر و معنویت اسلامی. ترجمۀ رحیم قاسمیان. تهران: حکمت
نیوتن، اریک. (1397). معنی زیبایی. ترجمۀ پرویز مرزبان. تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.
Hume, D. (1993). Of the standard of Taste, in Selected Essays, ed. S. Copley and A. Edgar (Oxford University Press), 126, 33.
Novitz, D. (1987). Knowledge, Fiction, and Imagination (Philadelfia: Temple University Press).      
Wilde, O. (1913). The Critic as Artist`, Intentions 8th edn (London: Methuen : st Publ.1891), 93-128.                                            
  • Receive Date: 18 July 2024
  • Revise Date: 24 June 2025
  • Accept Date: 24 August 2025
  • Publish Date: 08 September 2025