نویسندگان
1 معاون پژوهشی حوزۀ بین المللی آل البیت(ع) (نویسنده مسئول)
2 دانشجوی دکتری تصوف و عرفان اسلامی
چکیده
علاویه عنوان یکی از سلاسل صوفیه شمال آفریقاست که شیخ احمد العلاوی (۱۲۸۶ـ۱۳۵۳ق/ 1869ـ1934م) آن را پس از مرگ استادش بوزیدی بنا نهاد. این سلسله یکی از معروفترین انشعابات طریقت درقاویۀ شاذلیه است و با تلاش مشایخ و بزرگان خود همچون احمد العلاوی (مؤسس طریقت) شیخ عده بن تونس، شیخ محمد المهدی بن تونس، خالد بن تونس و نیز انتشار دهها جلد کتاب و مجله، توانسته است در مناطق مختلفی از جهان رواج پیدا کند. احمد العلاوی طریقت خویش را بر اموری چون تبعیت از کتاب و سنت، سیرۀ خلفای راشدین، تهذیب نفس، آزادی از قیودات شیطان و نیز توجه به عشق، محبت و صداقت در سلوک عرفانی پایهگذاری کرد. از مهمترین انشعابات علاویه میتوان به طریقت مریمیه اشاره کرد که با وفات شیخ احمد العلاوی در سال 1353ق/ 1934م توسط فریتیوف شوآن پایهگذاری شد. همچنین باید طریقت علاویه و مریمیه را دو جریان جداییطلب از اصل سلسلۀ شاذلیه دانست؛ چراکه بهرغم وجود ایرادات موجود در وصایت و اجازۀ ارشاد از ناحیۀ مشایخ ایشان، دست به تأسیس طریقتی جدید زده و از اصول قطعی سلسله عبور کردهاند، که در این میان دو مسئلۀ وصایت معنوی و عدم پایبندی به شریعت بیشترین سهم را دراینباره به خود اختصاص داده است.
کلیدواژهها