بررسی جایگاه انسان در دو متن مرصادالعباد و انسان‌الکامل

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه باهنر کرمان، کرمان، ایران،

2 دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه باهنر کرمان، کرمان، ایران

چکیده

متون تعلیمیِ عرفانی که از قرن پنجم هجری به بعد، در پی رسمی‌شدن و گسترش علوم مربوط به تصوّف و عرفان رو به فزونی گرفتند و در زبان نظریه‌پردازان این حوزه با عنوان «متون نقلی» شناخته می‌شوند، به دلیل برخورداری از تجارب عارفانة نویسندگانی که خود نیز بخشی از زندگی خود را تحت تربیت شیخ متعلّق به یک مکتب عرفانی خاص گذرانده‌اند و عارفان پروردة آن مکتب به شمار می‌روند، از ظرفیت بسیار بالایی برای بررسی‌های مربوط به حوزة سبک‌شناسی عرفان به شمار می‌روند. در مقالة حاضر با تکیه بر برخی اصول زیبایی‌شناسی این شیوة سبک‌شناسی بر مبنای کتاب «زبان شعر در نثر صوفیه» نوشتة دکتر محمدرضا شفیعی‌کدکنی، دو متن مرصادالعباد نوشتة نجم‌الدین رازی و انسان‌الکامل نوشتة عزیز‌الدین نسفی که هر دو از شاگردان مکتب نجم‌الدین کبری هستند، مورد بررسی قرار گرفتند که مشخص شد هر دو متن به دلیل تفاوت کیفیّت در دو سطح مختلف زبانی، دو ساحت مختلف از مفهوم انسان‌کامل را معرفی می‌کنند. متن مرصادالعباد به‌علّت برخورداری از نثری شاعرانه که طبق ذائقة ادبی خواص نوشته شده است، تصویری ملکوتی و سلطنتی از انسان ارائه می‌کند، و در مقابل او متن انسان‌الکامل مفهوم انسان را در معنای فردی از آحاد جامعه ترسیم کرده است.

کلیدواژه‌ها

 
منابع
اخوان‌الصفا. (1396). رسائل اخوان‌ الصفا و خُلان ‌الوفاء. تهران: میراث مکتوب.
اکبری، منوچهر و علی‌نژاد، مریم. (۱۳۹۶). جلوه‌های تصویری اندیشه‌های عرفانی عزیزالدین نسفی در رسالۀ انسان کامل. سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی، شمارۀ ۳۵، ۱۶۹-۱۸۴.
حافظ، شمس‌الدین محمد. (1396). دیوان حافظ با مجموعۀ تعلیقات و حواشی (علامه محمد قزوینی). به اهتمام عبدالکریم جربزه‌دار. تهران: اساطیر.
رازی، نجم‌الدین. (1399). مرصاد العباد من المبدأ الی المعاد. به اهتمام محمدامین ریاحی. تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.
سبزواری، حاج ملا هادی. (1368). شرح منظومۀ الهیات بالمعنی ‌الأخص. به اهتمام دکتر مهدی محقق. تهران: دانشگاه تهران.
سیدان، الهام و پورعماد، سارا. (۱۳۹۶). بررسی و تحلیل جامعه‌شناختی ذوق ادبی با تأکید بر مرصاد العباد نجم‌الدین رازی. نشریۀ نثرپژوهی ادب فارسی (ادب و زبان)، 20 (41)، 161-181.
شبستری، شیخ محمود. (1365). مجموعۀ آثار. تصحیح صمد موحّد. تهران: طهوری.
شفیعی‌ کدکنی، محمدرضا. (1392). زبان شعر در نثر صوفیه. تهران: سخن.
صفا، ذبیح‌الله. (1369). تاریخ ادبیات ایران (جلد سوم). تهران: فردوس.
عفیفی، ابوالعلاء. (1396). کتاب فصوص ‌الحکم و مکتب ابن‌عربی (شرح فصوص الحکم). تهران: روزنه.
کریمی مال‌امیر، محبوبه. (۱۳۹۲). بررسی جنبه‌های بیانی مرصاد العباد (تشبیه و استعاره). پایان‌نامۀ دانشگاه پیام نور استان البرز.
کشاورزی، حکیمه. (۱۳۹۱). بررسی و تحلیل وجوه زیبایی‌شناسی در مرصاد العباد. پایان‌نامۀ دانشگاه سلمان فارسی کازرون.
لاهیجی، محمد بن یحیی. (1371). مفاتیح ‌الأعجاز فی شرح گلشن راز. تهران: زوّار.
مطهری، مرتضی. (1332). اصول فلسفه و روش رئالیسم. تهران: صدرا.
نسفی، عزیزالدین. (۱۳۷۸). عزیز نسفی. لوید وینسنت جان ریجون. ترجمۀ مجدالدین کیوانی. تهران: مرکز.
نسفی، عزیزالدین. (۱۳۸۴). انسان‌ الکامل. تصحیح ماریژان موله. تهران: انتشارات طهوری.
نیکلسون، ا. رینولد. (۱۳۵۸). تصوف اسلامی و رابطۀ انسان و خدا (فکر شخصیت در تصوف). ترجمۀ محمدرضا شفیعی‌ کدکنی. تهران: توس.
هجویری، علی‌بن عثمان. (۱۳۰۴/ ۱۹۲۶). کشف ‌المحجوب. با سعی و اهتمام و تصحیح والنتین ژوکوفسکی. سنت پترزبورگ.
هجویری، علی بن عثمان. (۱۳۹۲). کشف المحجوب. با مقدمه، تصحیح و تعلیقات محمود عابدینی. تهران: سروش.
  • تاریخ دریافت: 09 تیر 1402
  • تاریخ بازنگری: 10 آبان 1403
  • تاریخ پذیرش: 10 آبان 1403
  • تاریخ انتشار: 06 فروردین 1404