نویسندگان
1 دانشجوی دکتری ادبیات عرفانی دانشگاه بینالمللی امام خمینی(ره)، نویسندۀ مسؤل
2 دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بین المللی امام خمینی
3 دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بینالمللی امام خمینی(ره)
چکیده
حیرت، از رویارویی با امور ناشناخته و خلاف توقع بر افراد انسانی عارض میشود. حیرت عارفان از تجلیات ناگهانی باریتعالی ناشی میگردد؛ بر این اساس، حیرت از حالات مهم عارفان صاحبحال است. عارفان با تکیه بر تجربیات عرفانیشان دربارۀ حیرت و ویژگیهای آن سخنانی ارائه کردهاند که مولانا هم از این امر مستثنا نیست. مولانا مانند سایر عارفان در آثار خود بهویژه مثنوی که جنبۀ تعیلمی دارد، حیرت را به مذموم (فلسفی) و ممدوح (معرفتبخش) تقسیم کرده است. وی منشأ حیرت عارفان را تجلیات ظاهراً متضاد باریتعالی میداند و باورمند است که حیرت عارفانه سبب شناخت حضرت حق میگردد. اما در برخی از غزلهای مولانا تصویر واقعی حالات حیرتانگیزی که در نتیجۀ تجارب ناب عرفانی عارض گردیده، بهشکل طبیعی آن بازتاب یافته است که بررسی و تحلیل آن در شناخت حالات باطنی و درونی مولانا ما را یاری میرساند. جستار حاضر بهشیوۀ توصیفیتحلیلی تلاش کرده است تا علل، انواع، درجۀ شدت و چگونگی بیان حیرت مولانا را آشکار سازد. نتیجۀ این پژوهش نشان میدهد که مولانا در ابراز حیرت از واژههای متعارف زبان و شگردهای بلاغی سود جسته است؛ انواع مختلف موسیقی شعر هم در القای حیرت نقش بسزایی دارد. در این غزلها حیرت از نظر درجۀ شدت آن در نوسان است. علاوه بر این محتوای برخی از غزلهای مولانا کاملاً حیرت است و دیگر هیچ عاطفهای به نظر نمیرسد؛ اما در تعدادی از غزلها علاوه بر حیرت، عشق، وجد، شادی، پذیرش و... هم بیان گردیده است که از این میان در بعضیها حیرت بر دیگر عواطف غلبه دارد و در برخی هم دیگر عواطف بر حیرت غالب بوده و حیرت در یک یا چند بیت بهگونۀ عاطفۀ درجه دو و ثانوی در کنار دیگر عواطف ابراز شده است.
کلیدواژهها
7 ــــــــ (1400ب)، «نگاهی معرفتشناختی به غذای نور و نورخواری در آثار منظوم مولانا»، مجلۀ ادیان و عرفان دانشگاه تهران، سال پنجاهوچهارم، شمارۀ ۱، 43ـ۶۴.